Wetenschappers nemen vaak aan dat de bewoners van Qumran in onmin leefden met de priesters van de tempel in Jeruzalem.
Rond het midden van de tweede eeuw v.C. of iets later richtte een Joodse sekte er een nederzetting op van ongeveer 5000 vierkante meter. De reden was mogelijk dat de Farizeeën en Sadduceeën hen vervolgden en dat ze als gemeenschap afgescheiden wilden leven van de boze wereld.
De oprichter was mogelijk de figuur waar de rollen naar verwijzen, namelijk „de leraar van de gerechtigheid”. De naam waarmee de leden zichzelf aanduidden was Yachad. (Samen).
Oudste sporen
Ze waren niet de eerste bewoners. Ondanks de hoge temperaturen op het plateau bij de Dode Zee op 400 m beneden de zeespiegel voeren de oudste sporen terug naar het koninkrijk Juda uit de 8e eeuw v.C. In 586 v.C. – tijdens de Babylonische inval – moeten de bewoners de plek hebben verlaten.
De Qumran-sekte bouwde een gemeenschapscentrum met vertrekken voor schriftgeleerden, boeken en een keuken. Ook was er een eetzaal met voorraadruimtes en stallen. Daartussen bevond zich een netwerk van kanaaltjes, rituele baden en waterputten. De bewoners woonden mogelijk in tenten of houten hutten. Ten oosten van Qumran bevond zich een begraafplaats, waar zich bijna uitsluitend skeletten van mannen bevonden. In latere eeuwen gebruikten bedoeïenen deze rustplek voor hun doden.
De veronderstelling is dat de bewoners de dag begonnen met gebeden. Daarna volgden werk, een ritueel bad, een gemeenschappelijke maaltijd en opnieuw werk. De avond was bestemd voor rust, studie en gebed. Persoonlijk bezit hadden ze niet. De gemeenschap toonde dus overeenkomsten met de latere kloosterorden.
Tak van Essenen
„De meeste wetenschappers denken dat de bewoners behoorden tot een tak van de Essenen”, zegt dr. Brian Schultz. „Ze behoorden niet tot de hoofdstroom van de Essenen. Ze hadden hun oorsprong daar wel of ze waren daarbij aangesloten.”
De manuscripten zijn geschreven over een periode van maar liefst 500 jaar, namelijk van 400 jaar v.C. tot de eerste eeuw na Chr. De meeste rollen zijn gemaakt van bewerkte huiden van geiten, schapen en steenbokken, de overige zijn vooral gemaakt van papyrus.
In A.D. 68 tijdens de Eerste Joodse Opstand tegen de Romeinen vernietigden de Romeinen het afgelegen dorp in de Judese woestijn. De dorpelingen verborgen de manuscripten in de grotten in de buurt. Mogelijk was dat om ze te beschermen tegen de Romeinen.
Nieuwe technieken maken alles leesbaar
Dankzij nieuwe technieken kunnen onderzoekers fragmenten van de Dode Zeerollen lezen die eerder onzichtbaar bleven.
De technologie is opgezet in een ruimte in de Shrine of the Book van het Israël Museum en in het laboratorium van de Israëlische Oudheidkundige Dienst.
„Het gebruik van nieuwe fotografische technieken, zoals multispectrale beeldvorming, maakt het in sommige gevallen mogelijk om letters of woorden te ontdekken die voor het menselijk oog of zelfs bij gebruik van infraroodfotografie onzichtbaar bleven”, zegt Roitman. „Dit technologische middel stelt ons in staat onbekende teksten te achterhalen die weliswaar in de manuscripten aanwezig waren, maar door de staat van ontbinding van de inkt niet teruggevonden konden worden met de bestaande middelen. De vondst van een tekst, of zelfs een hele brief, kan in sommige gevallen de interpretatie van het betreffende document veranderen en tot nieuwe kennisgebieden leiden.”
Dr. Brian Schultz, die promoveerde aan de Bar Ilan Universiteit op Qumrans „oorlogsrol” en nu doceert aan de Fresno Pacific University in de Amerikaanse staat Californië, denkt ook dat de nieuwe technieken het onderzoek kunnen voorthelpen. Maar wat wetenschappers zullen ontdekken blijft een groot vraagteken. „Misschien komt er niets bijzonders aan de dag. Misschien doen wetenschappers nieuwe ontdekkingen.”
Een versie van dit artikel stond ook in het Reformatorisch Dagblad.
Foto top pagina: De eetzaal van de Qumran sekte. © Alfred Muller
Ontvang de nieuwsbrief van Alfred Muller en klik hier klik hier. Politiek, geloof, en persoonlijk nieuws.
Alfred Muller 