Met regelmaat worden Judith en ik uitgenodigd voor een Joodse of Arabische bruiloft. Deze keer gaan we naar Bethlehem, waar een Palestijnse vriend, Samel Aqleh, trouwt.
De evangelische kerkdienst bijwonen lukt ons niet meer, maar ’s avonds naar de receptie is geen probleem. De taxichauffeur neemt een slingerweggetje door de bergen om de grote militaire wegversperringen te vermijden. Hier bevindt zich slechts een kleine militaire post. De chauffeur blijkt door de wol geverfd en hij weet precies hoe hij moet kijken en wat hij moet zeggen tegen de soldaat. Voordat we er erg in hebben rijden we al weer. “Nog een weekje en ik heb vakantie”, zegt hij. “Met de Ramadan ben ik in Canada. Daar is het vasten makkelijker dan hier met die hitte.”
De feestzaal bevindt zich op de grens tussen Beit Jahla en Bethlehem. We stappen de lift binnen. De keurig in een wit jasje gestoken bellboy drukt op het knopje en de kist hijst zich omhoog.
Echte Nederlanders
Als echte Nederlanders zijn we op tijd. Net wat ik dacht. Nu woon ik hier al zo lang en ik maak steeds weer dezelfde fout. De zaal is nog zo goed als leeg. Bruid en bruidegom zijn in geen velden of wegen te bekennen. Na een kwartiertje verschijnen gelukkig de eerste familieleden. Het weerzien is hartelijk, we hebben enkelen lang niet meer gezien. Vooral niet de familieleden die Bethlehem hebben verlaten voor het buitenland. “Het paar is vanmiddag door drie dominees ingezegend”, zegt de vader van de bruidegom glunderend.
Langzaam maar zeker vult de zaal zich op. Palestijnse christenen en enkele moslims komen binnen. De expats ontbreken evenmin. Onder de gasten zijn ook Europeanen, Amerikanen en Zuidoost-Aziaten. De bruid is Amerikaanse. Ook een man in Schotse kilt komt de zaal binnen. Later op de avond blijkt hij een meester in de Schotse danskunst. We raken in gesprek met een jongen uit Californië en een studente uit Hong Kong. De obers plaatsen pitabroodjes en salades en frisdrank op tafel. Alcohol komt er niet bij aan te pas.
Diskjockey
Bijna anderhalf uur na het begin van de receptie wordt het spreken bijna onmogelijk. De diskjockey draait aan de knoppen omhoog en de Arabische muziek doet de magen bonzen. Iedereen rijst van de tafeltjes op en begint te applaudisseren. Een stralende bruid en bruidegom komen binnen.
De discjockey draai het ene naar het andere Arabische nummer. Een deel van de feestgangers zaal danst mee. Mannen die de bruid en bruidegom willen feliciteren dienen zich in de deinende menigte te werpen en bij het dansen de felicitaties uit te wisselen.
Na enkele uren staat de taxi weer voor de deur. De chauffeur is ondertussen ergens op condoleance bezoek geweest. Voor de militaire wegversperring tussen Palestijns gebieden en Israël staat een rij auto’s. De grenspolitiemensen controleren kofferbakken, identiteitskaarten en paspoorten. Een wuifje met de militaire hand en we zijn terug in Israël.
Alfred Muller 