Dinsdag leek alles nog zo mooi. Onderhandelingen tussen premier Benjamin Netanyahu en de leider van de Arbeiderspartij, Isaac Herzog, vorderden en de aankondiging van een kabinet van nationale eenheid leek nabij.
Herzog zou minister van Buitenlandse Zaken worden en leiding gaan geven aan een hernieuwd vredesproces met de Palestijnen. Bovendien zou de Arbeiderspartij een aantal andere ministeries krijgen.
De Egyptische president Abdel Fatah al-Sisi leek de weifelende Netanyahu een handje te willen helpen. Hij prees het vredesakkoord dat zijn land veertig jaar geleden met IsraĆ«l sloot en moedigde de Palestijnen en IsraeliĆ«rs aan een vredesverdrag te bereiken, nu er een āechte kansā bestond. De relatie tussen Egypte en IsraĆ«l zou verder verbeteren. Egypte, IsraĆ«l en de Palestijnen konden met een nieuw hoofdstuk beginnen.
En toen kwam woensdag. Opeens sprong Avigdor Lieberman uit de doos. De voormanĀ van Yisrael Beitenu, die begin deze week nog zware kritiek op Netanyahu leverde, mag van Netanyahu minister van Defensie worden en Netanyahuās partijgenoot Moshe Yaāalon vervangen.
Spanningen
Het was al bekend dat er spanningen bestonden tussen Ya’alon en Netanyahu. Ya’alon namelijk had de generaals verdedigd die zich kritisch hadden uitgelaten over de ontwikkelingen in leger en samenleving. Deze ontwikkelingen vloeien voort uit het onopgeloste IsraĆ«lisch-Palestijns conflict. Over de jaren stapelt de haat aan beide kanten steeds verder op.
Liebermans oplossing: de beuk erin. In het verleden stelde hij voor de Aswandam in Egypte te bombarderen. Hij vond ook dat de Arabische burgers een solidariteitsverklaring moesten afleggen. In 2014 zei hij dat Israƫliƫrs de winkels moesten boycotten die deelnamen aan een staking die was uitgeroepen om solidariteit te betuigen met de Palestijnen in de Gazastrook. Vandaag wil hij de doodstraf voor Palestijnse terroristen.
Gelukkig zijn er grenzen aan de schade die Lieberman straks kan aanrichten. Hij is namelijk afhankelijk van de legerleiding en de hoofden van de veiligheidsdiensten. En uiteindelijk heeft de premier de beslissingsbevoegdheid. Netanyahu kan Lieberman een halt toeroepen als hij al te drastische stappen wil nemen.
Positieve kantĀ
Voor de Palestijnen zit er een positieve kant aan de ontwikkelingen. Het Palestijnse ministerie van Buitenlandse Zaken wees erop dat de voorgenomen benoeming van Lieberman een bevestiging is dat er in Israƫl geen vredespartner is. Palestijnen geloven niet meer in vredesbesprekingen en hopen met internationale steun een eigen staat te krijgen. Het begrip dat Palestijnen hebben voor hun standpunt zal met de benoeming van Lieberman groeien.
Verliezer is Herzog. In zijn partij bestond tegenstand tegen een coalitie met Netanyahu. En inderdaad: Netanyahu bleek onbetrouwbaar. Op het laatste moment gooide Netanyahu Herzog met zijn provredekoffertje het raam uit.
De Arbeiderspartijleider had eerder moeten inzien dat Netanyahu geen verandering wil. Voor een gematigd, pragmatisch politicus is alleen plaats in de oppositiebank. Daar dient hij voortdurend hard te roepen dat Israƫl met Netanyahu aan het roer een gevaarlijke koers vaart.
IsraĆ«l Ingezoomd: RD-correspondent Alfred Muller levert elkeĀ zaterdagĀ vanuit Jeruzalem commentaar op gebeurtenissen in IsraĆ«l. Vandaag: Netanyahu kiest voor een radicale koers.
Foto:Ā V.l.n.r Ā Avigdor Lieberman van Yisrael Beitenu, premier Benjamin Netanyahu en zijn Likudpartijgenoot Ze’ev Elkin. Elkin leidde onderhandelingen over de coalitie uitbreiding met Lieberman. Foto uit 214 door Amos Ben Gershom, GPO
Alfred Muller 