Automobilisten klemmen dezer dagen blauwwitte vlaggetjes vast aan de autodeur. Over een paar dagen heeft Israël feest. Het land heeft veel bereikt in de afgelopen 70 jaar. Maar helaas is vrede nog steeds de grote afwezige.
De Onafhankelijkheidsdag begint woensdagavond. De viering begint onmiddellijk na de herdenking van de 23.645 gevallenen. En dan is het zover: de staat Israël is dan volgens de Hebreeuwse kalender 70 jaar.
In de afgelopen decennia heeft het land veel bereikt. Het volk is zelfbewust, het militaire apparaat is sterk en werkloosheid is er bijna niet. Moderne, overvolle autowegen doorkruisen het land, ondernemers laten de steden groeien in de breedte zowel als in de hoogte en de hotels zitten vol toeristen en pelgrims.
Noodlijdenden
Maar er is ook nog veel te verbeteren. Zo is de rijkdom slecht verdeeld. Een vijfde deel van de bevolking bevindt zich onder de armoedegrens. Vorige week, tijdens de herdenking van de Holocaust, meldden de media dat 60.000 Holocaust-overlevenden tot deze klasse noodlijdenden behoren.
Vrede? Ook dat kan beter. Een koele vrede bestaat met Egypte en Jordanië. Met het volk waarmee vrede het hardste nodig is, de Palestijnen, is geen akkoord bereikt. Dat is erg jammer. Beide volken wonen namelijk in een mooi land. Het heeft een prachtig, gevarieerd landschap, een klimaat dat in vergelijking met Nederland lekker is, een cuisine die er mag zijn, een rijke historie en een interessante cultuur.
Vaak denk ik: het land zou des te meer bloeien als er vrede was. Maar helaas zit dat er voorlopig niet in. De Amerikaanse regering van president Trump zal binnenkort een vredesplan lanceren. Ik moet de eerste nog tegenkomen die daar veel van verwacht.
Lachen
Vorige week merkte ik dat als je Palestijnen aan het lachen wil maken, je over het vredesplan van Trump moet beginnen. De Palestijnse president Mahmud Abbas zei dat hij de denkbeelden uit Washington zal verwerpen. Dat is niet verstandig. Zo mist hij bij voorbaat al een kans om de situatie te verbeteren.
Voor vrede lopen ook de Israëlische leiders niet warm. Minister Avigdor Lieberman van Defensie, verbiedt 110 Palestijnen dinsdag een herdenkingsbijeenkomst in Tel Aviv bij te wonen voor de slachtoffers van de Israëlische oorlogen. De bekende schrijver David Grossman, die in 2006 zijn zoon Uri verloor, zal spreken. De bewindsman sprak van „een ontwijding van de herdenkingsdag”.
Twee vredesgroepen organiseren de bijeenkomst: Combatants for Peace en de Parents Circle Families Forum. De eerste groep zijn Palestijnen en Israëlische oud-soldaten die vroeger tegen elkaar ten strijde trokken, maar zich nu inspannen voor vrede. Ouders en familieleden die geliefden hebben verloren, vormen de tweede groep. Aanhangers van beide groepen geloven dat vrede alleen mogelijk is als Israël zich terugtrekt uit de Westoever en de Palestijnen vrijheid geeft.
Punten scoren
Volgens critici hoopt Lieberman een paar punten te scoren bij het publiek door de vredesgezinden dwars te zitten. Hij geeft gewone burgers zo geen kans bruggen te bouwen.
Op het gebied van de politiek is er nog veel te doen in de komende jaren. Maar nieuwe kansen ontstaan pas als de huidige Palestijnse en Israëlische leiders weg zijn. Wat Israël en de Palestijnen na 70 jaar hard nodig hebben, zijn wijze en creatieve staatslieden. Visionairs die elke kans grijpen om de situatie te verbeteren, zodat het land verder kan opbloeien.
Alfred Muller 