In tuinen, op balkons, daken, trottoirs en zelfs parkeerplaatsen staan hier nu de loofhutten. Op zondag 23 oktober begon het Loofhuttenfeest.
Niet iedereen maakt een loofhut, maar religieuze Joden doen het wel. Er komt veel creativiteit bij kijken. De hutten kunnen zo klein zijn, dat je je nauwelijks om kan draaien als iemand een smal balkon heeft. Ze kunnen tientallen meters lang zijn als groepen ze gebruiken voor gezamenlijke maaltijden.
Het opzetten van het tijdelijke onderkomen is geen sinecure. Ook dit jaar was er weer iemand van de ambulancedienst die het publiek op de televisie maande vooral voorzichtig te zijn. „Pas op met hamers, wees voorzichtig met elektriciteit”, zei hij. Er is dit jaar weinig kans op regen, want het feest valt vroeg dit jaar. Volgens de Hebreeuwse kalender valt de dag op de 15e van de maand Tishri, twee weken na het begin van het nieuwe jaar.
Wanden
De wanden van de hutten zijn van hout of stof, het dak bestaat uit materiaal waar gaatjes in moeten zitten, want de inzittenden –en soms zelfs de slapenden– moeten de sterrenhemel kunnen zien. Bij de nieuwste flatgebouwen voor ultraorthodoxen is met die eis zelfs rekening gehouden. De balkons zijn niet netjes onder elkaar gebouwd, maar steken op elke verdieping op een andere plaats naar buiten.
Aan de binnenkant van de hut hangen mensen van alles op. Een afbeelding van de tempel bijvoorbeeld, of portretten van belangrijke rabbijnen. Daarnaast hangen er slingers in allerlei vormen en kleuren, vruchten, planten of foto’s van voorouders. Het eten moet in de loofhut gebruikt worden en die moet er dan natuurlijk leuk uitzien, zeker omdat het de gewoonte is om vrienden of familieleden uit te nodigen.
Net als met Pasen denken Joden met dit feest aan de uittocht uit Egypte. Oud-ambassadeur Yoram Ettinger schrijft in zijn nieuwsbrief dat het Hebreeuwse woord ”soekot” (loofhutten) ontleend is aan de eerste plek waar het volk verbleef na de uittocht uit Egypte. In Numeri 33 vers 5 lezen we dat de Israëlieten zich legerden te Sukkoth toen ze uit Egypte trokken.
Het Beloofde land
Bij het feest staan de mensen stil bij de overgang van de slavernij naar het land van de belofte, van het nomadische leven in de woestijn naar het vaste bestaan in het beloofde land. De soekot herinneren de Israëlieten aan de veertig jaar dat ze door de woestijn zwierven en in tenten woonden.
De gesprekken in de loofhut kunnen over van alles en nog wat gaan. Maar wat mij dit jaar sterk opviel dit jaar is dat aanwezigen zich thuis voelen in Israël. Een Britse christen, die ook uitgenodigd was in een soeka, vertelde dat hij graag in Israël zou willen wonen. Nu komt hij samen met zijn vrouw enkele maanden per jaar naar dit land. „Ik had een vrouwelijke Joodse voorouder, Maar helaas kan ik dat niet bewijzen.” Als hij dat wel had gekund, had hij mogelijk kunnen immigreren onder de wet op terugkeer.
Na maandag worden de hutten weer afgebroken. Sommigen doen het dan gelijk al, anderen wachten nog een paar dagen. Alle doeken, latten en schotten verdwijnen in de opslagplaatsen. Of in de schuilkelders onder de flatgebouwen, die tevens dienen als rommelhokken. Tot het Loofhuttenfeest van volgend jaar.
Beeld: Gemma Blech in haar loofhut. © Alfred Muller
Elke zaterdag in het RD.nl #IsraelIngezoomd : Informatief, analyserend, opiniërend, kort. Altijd met foto.
Jemima is een christelijke organisatie die zich richt op het verlenen van zorg aan mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking op de Westelijke Jordaanoever.
www.jemima.nl
Alfred Muller 