Ze zijn er altijd geweest: Joden die belijden dat Jezus de Messias is. De tijd dat de kerk eiste dat ze hun Joodse wortels vaarwel zegden, is lang voorbij. Verreweg de meesten wensen vast te houden aan de sabbat, de Joodse feestdagen en rituelen als de besnijdenis. In Israël participeren ze volop in de samenleving. Ze dienen bijvoorbeeld in het leger en nemen deel aan academische congressen.
Hoeveel Messiasbelijdende Joden er precies zijn, kan niemand zeggen. Ingewijden schatten het aantal tussen de 7000 en 15.000, waarbij niet-Joden die de Joods-Messiaanse gemeentes bezoeken, zijn meegerekend. De groei van de gemeenten is vooral te danken aan de kinderen. Het aantal nieuwe gelovigen is klein, maar ze zijn er wel.
Generaties lang
Sommigen komen uit families die al generaties lang in Israël wonen, anderen zijn immigranten uit allerlei landen. Oded Shoshani, voorganger van de King of Kings Hebreeuwse gemeente in Jeruzalem, vertelt dat de meeste Messiasbelijdende Joden een seculiere achtergrond hebben en dat slechts weinigen uit religieus-Joodse gemeentes komen. Buitenlanders die in Israël wonen sluiten zich soms ook bij deze Joods-Messiaanse gemeenten aan. “In onze gemeente vinden de jongeren goede aansluiting bij de samenleving”, zegt de voorganger .
“Ik geloof dat er in de samenleving nu meer bereidheid bestaat de Messiasbelijdende Joden te accepteren. We merken dat in de gesprekken die we met de mensen hebben. We zien het ook aan het leger. Ze dienen nu op plekken die eerst ontoegankelijk voor hen waren. Er zijn nog steeds mensen die geen Messiasbelijdende Joden willen om wat zij vertegenwoordigen, maar ik geloof dat de vooroordelen verminderen.”
Boete
Leden van de fraai in de heuvels gelegen Messiaans-Joodse mosjav Yad Hashmona ten westen van Jeruzalem merken dat veel Israëli’s hen komen bezoeken. Grote belangstelling bestaat er voor de Bijbelse tuin, inclusief onder soldaten. “”Als ze ons zien, zien ze dat we deel zijn van de samenleving. We zeggen wie we zijn, geven ons getuigenis en we zeggen dat we geloven dat dit de waarheid is.”
Problemen zijn er echter ook geweest. De meeste problemen die Messiasbelijdende Joden in het land ondervinden zijn met ultra-orthodoxe Joden van de “anti-missie” organisatie Yad L’Achim. Yad Hashmona echter kwam in botsing met ultra-liberale kringen. Een rechtbank legde de 120 personen tellende gemeenschap een boete op van bijna 16.000 euro voor de weigering een zaal af te huren aan een lesbisch stel. De zaak dient nog in hoger beroep. De mosjav verhuurt de hal nu niet meer uit voor huwelijksfeesten, maar nog wel voor andere ceremonies, conferenties, studiebijeenkomsten en bijeenkomsten van gelovigen uit het land.
Persoonlijke connecties
Een van de discussie punten in de Joods-Messiaanse beweging is momenteel hoe de gelovigen getuigen moeten zijn. Ayelet Ronen, die als algemeen-secretaris belast is met de dagelijkse leiding van Yad Hashmona, gelooft in persoonlijke connecties. Ze nodigt allerlei Israëli’s uit bij haar thuis. “Ik vind dat de gelovigen actief moeten zijn op scholen, in de stedelijke gemeentes en vrijwilligerswerk moeten doen in de gemeenschap. Ik moedig mijn kinderen constant aan de beste te zijn op school en de beste posities te verwerven in het leger. Wie officier kan worden, moet dat doen. Als je manager kan worden, doe dat. We moeten proberen invloed te krijgen. Ik geloof dat we veel te bieden hebben.”
Academische wereld
Ook dr. Gershon Nerel in Yad Hashmona signaleert steeds meer acceptatie van Messiasbelijdende Joden in de academische wereld. Hij publiceert in leidinggevende academische tijdschriften en organiseerde een panel over Messiasbelijdende Joden tijdens het Zestiende Congres van Joodse Studies van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, waar hij sprak over de moderne beweging van Joodse gelovigen in Yeshua.
Nerel, naast onderzoeker ook gids voor vooral christenen die het land willen verkennen vanuit Bijbels perspectief, is al meer dan 40 jaar gelovige en heeft dus de mogelijkheid terug te blikken. Hij plaatst kritische kanttekeningen bij de ontwikkeling van de beweging. “Als ik de jonge generatie zie, dan zie ik iets wat mij bedroeft. Het is de oppervlakkigheid.”
Zijn belangrijkste conclusie is dat de meeste congregaties een soort “protestantse kerken” zijn. “Ze kopiëren eenvoudigweg dogma’s van de kerken, zonder voldoende tijd te besteden aan de interpretatie van theologie op een Hebreeuwse en Joodse wijze. Het is simpelweg Hebreeuws protestantisme. Of katholicisme, want velen staan dichtbij het katholicisme.”
Onderscheid
Maar de gemeenten houden zich toch aan de Joodse gewoontes? “Ik maak onderscheid tussen folklore en traditie aan de ene kant en theologie en doctrine aan de andere kant. Het dragen van keppeltjes, gebedskwasten of het houden van de feestdagen zijn slechts uiterlijke vertoningen.”
Wat hij graag zou zien is een doordenking van de leer. Zo onderschrijft hij de traditionele drie-eenheid en christologie niet. Gelovigen zijn volgens hem niet bereid hier naar te kijken omdat ze bang zijn dat kerken in het buitenland hun financiële support stopzetten. Ook stoort hij zich aan de dominante plaats die muziek inneemt in het gemeenteleven, die vaak ten koste gaat van studie. “Wat ik graag zou willen zien is een geestelijke verandering. Ik zie geen diepe spiritualiteit.”
Link naar Yad Hashmona: http://www.yad8.com/
(Dit artikel verscheen ook in de krant Uitdaging.)
Alfred Muller 