De afgelopen week deden er zich in Israël twee belangwekkende politieke ontwikkelingen voor: de voorverkiezingen bij de Likudpartij en de acceptatie van Palestina als waarnemend niet-lidstaat van de VN. Deze gebeurtenissen luiden een stormachtige periode voor Israël in.
De Likud koos een uiterst rechtse lijst. Gematigden of pragmatischen als Benny Begin, Dan Meridor en Michael Eitan moesten plaatsmaken voor rechtse figuren als Tzipi Hotovely, Miri Regev en Danny Danon. Ze zijn in de afgelopen jaren in Israël vaak in het nieuws geweest vanwege omstreden uitlatingen of wetsvoorstellen tegen Arabieren en buitenlanders.
Nieuwkomer Moshe Feiglin spant de kroon. Hij zei tegenover het tijdschrift The Jerusalem Report er voorstander van te zijn om Palestijnen hoge bedragen te bieden om ‘vrijwillig’ te vertrekken. Zij die achterblijven krijgen geen stemrecht. Hij wil ook dat Israël de Gazastrook opnieuw inneemt.
Danny Danon verklaarde in juni voor de radiozender Arutz 7 dat als de Palestijnen bij de VN unilateraal naar een eigen staat streven, Israël unilateraal Judea en Samaria (de Westelijke Jordaanoever) moet annexeren.
Tzipi Hotovely citeerde in de gratis krant Yisrael Hayom onlangs Israëls eerste premier David Ben Gurion, die stelde dat de Bijbel het mandaat geeft over het land Israël. Maar wat ze er niet bij schreef is dat zij en haar geestverwanten iets willen wat Ben Gurion en Likudpremiers als Menachem Begin en Yitzhak Shamir nooit hebben bedacht: de annexatie van de Westelijke Jordaanoever, geheel dan wel gedeeltelijk. Gebiedsuitbreiding kan namelijk een zware last betekenen die een staat niet kan dragen. Het geschiedenisboek staat vol voorbeelden. Maar dat zal de rechtse Likudleden een zorg zijn: Judea en Samaria horen bij Israël, en daarbij moet Israël geen concessies doen.
Donderdag gaven 138 landen in de VN te kennen dat ze voor de verhoging zijn van de status van Palestina naar die van niet-lidstaat. Daarmee lieten ze weten dat er een onafhankelijke staat naast Israël moet komen.
Er is goede hoop dat Netanyahu volgend jaar een aantal tamelijk gematigde politici aan zal stellen op sleutelposten. Op deze wijze kan hij nog een kans krijgen om te werken aan een oplossing: een Palestijnse staat die in vrede naast Israël leeft.
Maar zijn bewegingsvrijheid is beperkt. Opiniepeilingen wijzen erop dat een rechts-religieuze coalitie het meest voor de hand ligt. Deze zal Netanyahu niet toestaan om aan de minimumeisen van de Palestijnen te voldoen. En daarmee zal Israël ook ingaan tegen het beleid van de internationale gemeenschap inzake Palestina. Israël en de internationale gemeenschap dreigen daarom af te stevenen op een harde confrontatie.
(Dit artikel verscheen in de serie ‘Israël Ingezoomd’ in het RD: elke week commentaar op Israël vanuit Israël)
Alfred Muller 