Onder de buitenlandse christenen die Israël bezoeken of in Israël wonen zijn verschillende houdingen tegenover het Jodendom te zien. Nu heb ik het over wie positief tegenover Israël en het Jodendom staan, en dus niet over de christenen die korte rondreizen maken om te zien welke problemen Palestijnen ondervinden en een eenzijdige kijk op het conflict ontwikkelen.
De eerste groep wil meer afweten van het Jodendom en de Joodse achtergronden van het christelijk geloof. Ze wonen een seider bij, volgen lezingen over de sabbat en de Joodse feesten en verdiepen zich in het Jodendom van 2000 jaar geleden en van vandaag. Ze bouwen positieve relaties op met de Joodse gemeenschap. Niet alleen om ervan te leren, maar ook om respect te tonen.
Sabbat
De tweede groep betreft christenen die bepaalde praktijken uit het Jodendom overnemen. Ik ken bijvoorbeeld christenen die de sabbat houden of weigeren in een niet-koosjer restaurant te eten. Kerkgang is er soms niet meer bij, al kan een Messiaans-Joodse gemeente als alternatief dienen.
De derde groep gaat een stapje verder en neemt een geheel Joodse levensstijl aan. Het zijn mensen die enorm gegrepen zijn door het Jodendom. Ze willen hun geloof in de Messias in de Joodse context beleven.
Tot de tweede en de derde groep behoren soms ware wannabes. Dat zijn mensen die graag deel uitmaken van een groep waar ze niet bij horen omdat ze net niet aan de eisen voldoen. Ze zetten zich met grote kracht af tegen de gevestigde kerken en laten daarmee zien dat ze geen weet hebben van de veranderingen ten opzichte van het Jodendom die daar de afgelopen decennia hebben plaatsgevonden. De wannabe weet doorgaans niets of weinig van de rijkdommen en positieve aspecten van de christelijke traditie en de kerkgeschiedenis.
De vierde groep bestaat uit christenen die hun geloof in de Messias vaarwel zeggen.
Geen blijdschap
De vierde groep is naar mijn mening te ver gegaan. Zoiets essentieels als het geloof in de Messias opgeven, dat doe je niet. Het Jodendom zit niet op deze mensen te wachten. Yisca Harani, een deskundige die Israëliërs lesgeeft over het christendom, zei onlangs tijdens een lezing dat er „geen enorme blijdschap bestaat als een ander Joods wordt.”
Wat de eerste groep doet is echter noodzakelijk. Kennis van de Joodse achtergronden van het christelijk geloof is essentieel om de Bijbel te begrijpen. Hoe kunnen gelovigen weten waar het heilig avondmaal vandaan komt als ze niet weten wat een seider is? En hoe kunnen ze de uitspraken van Jezus begrijpen als ze niet hebben geleerd dat rabbijnen en hun discipelen door het land trokken? Bovendien zijn respect voor en steun aan de Joodse gemeenschap noodzakelijk na eeuwenlange slechte relaties tussen Joden en christenen en nu het antisemitisme weer de kop opsteekt.
Elke zaterdag in het Reformatorisch Dagblad: Israël Ingezoomd. Commentaar op gebeurtenissen in Israël en omgeving vanuit Israël.
Alfred Muller 