De tour begint bij het gemeentehuis van Jeruzalem. We – een groepje journalisten – lopen langs een aantal loketten, dalen van de trappen af en komen in een klein vergaderzaaltje waar locoburgemeester voor buitenlandse relaties Fleur Hassan-Nahoum, zich bevindt. Naast haar zit Ben Avrahami, vice-adviseur van burgermeester Moshe Lion voor Oost-Jeruzalem zaken.
De twee houden een lang verhaal, dat hierop neer komt: in de afgelopen decennia hebben Israëlische regeringen – zowel rechtse als linkse – gedacht dat er een politieke oplossing zou komen tussen Israël en de Palestijnen, en waarbij Israël de Arabisch-Palestijnse wijken in Oost-Jeruzalem zou opgeven. En waarom zouden ze investeren in delen van de stad die straks toch niet meer bij Israël horen?
Samenwerking
De laatste jaren echter maakt de regering ernst met het ontwikkelen van die Arabische wijken, en ze doet dat in samenwerking met de plaatselijke leiders en met wijkcentra. „De regering heeft besloten twee miljard sjekel (een half miljard euro) te investeren in Oost-Jeruzalem”, zegt Hassan-Nahoum.
Met dat geld worden voetpaden aangelegd, wordt de stadsreiniging verbeterd, en ook het onderwijs. Nu werken de meeste scholen nog met het Palestijnse lesprogramma, maar de gemeente zou graag zien dat meer scholen het Israëlische gaan volgen. Scholieren zullen dan een betere aansluitingen hebben op vervolgonderwijs aan Israëlische hogescholen en universiteiten. En betere opleidingen moeten weer leiden tot goede banen en een verhoging van de levensstandaard in Oost-Jeruzalem.
Werk
De gemeente probeert ook meer Arabische vrouwen aan het werk te helpen. Zo kunnen ze rentevrije leningen krijgen om bijvoorbeeld een cateringbedrijf op te zetten.
Ben Avrahami verwacht dat Palestijnen in de toekomst sneller een bouwvergunning krijgen. Nu is dat nog heel moeilijk. Jeruzalem geeft volgens insiders slechts vijftien procent van de bouwvergunningen aan Arabieren in Jeruzalem, terwijl zij meer dan een derde van de bevolking uitmaken.
Handtekeningen
Jeruzalem is nu bezig landbezit in de Arabische wijken officieel te registreren. Tot nu toe moesten Arabieren die op hun land wilden bouwen, handtekeningen verzamelen van de leiders van Arabische gemeenschappen. Dat leidde volgens critici tot corruptie.
Door een gebrek aan huizen wonen ongeveer 100.000 Palestijnse Jeruzalemmers aan de andere kant van de muur. Deze barrière, door Israël aangelegd om de kans op aanslagen te verkleinen, loopt op drie plaatsen door de stad. Achter de muur konden aannemers naar hartenlust bouwen want inspecteurs durfden er niet te komen.
Scheidingsmuur
Na het gemeentehuis gaat de tocht naar de Arabische wijk Shuafat. Daar bevinden zich flats van tien verdiepingen hoog achter de scheidingsmuur. Bij de overdekte controlepost in de muur staan een paar politieagenten in blauwe uniformen. Achter hen houden de zwaarbewapende agenten van de grenspolitie in groene uniformen de auto’s in het oog die de wijk uitrijden.
De politieagenten vertellen dat er vijf nieuwe politiebureaus zijn geopend in de Arabische wijken. De agenten die daaraan zijn verbonden spreken Arabisch en een deel van hen is moslim. Dan laten ze het bureau zien waar de bewoners naar binnen kunnen lopen. „We helpen hier de Arabische gemeenschap”, zegt Kfir Nissim, hoofd van het politiebureau. „De bewoners moeten voelen dat de politie er voor hen is.”
Alfred Muller 