Het eerste wat de Palestijnse mensenrechtenactivist Bassam Eid zegt als hij in Jeruzalem een aantal journalisten ontmoet is: “Ik heb het gevoel dat ik hier vrijuit kan zeggen wat er gebeurt bij de Arabische buren. Deze dingen kan ik natuurlijk niet in Ramallah zeggen.”
Toch kan Eid ongestoord zijn werk doen in de Palestijnse gebieden. Hij stelt de schending van de mensenrechten daar aan de kaak. “Ik kan overal naar toe gaan”, zegt hij. “De Palestijnse Autoriteit houdt de ogen gesloten als het om mensenrechten gaat. Iedereen is tevreden. Abbas is niet bang voor wat ik zeg, publiceer of wat ik vertel in interviews. Abbas wordt steeds minder bang. Alle Palestijnen steunen waarschijnlijk mijn conclusies, behalve de Palestijnse Autoriteit. Ik heb ook hun steun nodig.”
Het Abbas regime heeft het op het gebied van de naleving van de mensenrechten slecht gedaan. “Mensen worden ernstig gemarteld in de Palestijnse gevangenissen. Ik heb nooit gehoord dat de ministerraad de kwestie van de mensenrechten ter sprake heeft gebracht. Maar als er in Israëlische gevangenissen iemand gemarteld wordt, verschijnt Abbas onmiddellijk op de TV om het te veroordelen.”
Onrust
Eid gelooft niet dat de onrust in de Arabische wereld zal overslaan naar de Palestijnse gebieden. Eigenlijk zijn de Palestijnen best tevreden over de huidige rust.
Ze herinneren zich dat het in de tijd van premier Ehud Olmert (2006-2009) twee uur kostte om van Nablus naar Tulkarm te reizen. Nu is het twintig minuten. Het zakendoen tussen Israëliërs en Palestijnen op de Westbank gaat heel goed.
Eid: “Wij hebben baat bij de huidige situatie. Israël probeert het dagelijks leven te verlichten. Iedereen wil zijn business, huis en kinderen beschermen. Stenen midden op de weg keren het leven ondersteboven. Ik geloof dat de mensen zich beheersen. Dat is veel belangrijker dan de restricties die de Palestijnse veiligheidsdiensten opleggen.”
Arabische wereld
Hij gaat met name in op de recente ontwikkelingen in Egypte. Palestijnen zijn meer met Egypte verbonden dan met andere Arabische landen. En ze werden door de gebeurtenissen overrompeld.
Als de moslimbroederschap het land overneemt, ontstaat er een groot gevaar voor Israël. Israël krijgt in dat geval dan drie radicaal-islamitische buren: de Hamas in Gaza, de islamitische beweging in Egypte en Hezbollah in Libanon. Egypte is een land met 85 miljoen inwoners. Wat kan Israël doen? Een oorlog tegen dat land beginnen is onmogelijk.
“Als Israël in gevaar verkeert, verkeren wij Palestijnen ook in gevaar. We wonen op hetzelfde land. Het doet er niet toe of we wel of niet bezet zijn, we wonen in hetzelfde huis. Als mijn meest nabije buur in gevaar verkeert, dan verkeer ik ook in gevaar.”
Hij vindt overigens dat de VS door moet gaan Egypte financieel te steunen. “Als Amerika zijn hulp stopzet, neemt Iran het over. Dat brengt het hele Midden-Oosten in gevaar. Uit verklaringen van leiders in Iran blijkt dat ze bereid zijn de revolutie in de Arabische wereld te steunen. Daar moeten we op bedacht zijn. Ook de internationale gemeenschap.”
Alfred Muller 