“Een Joodse en democratische staat – dat bestaat niet. Het is of ‘Joods’ of democratisch.” Dat schreef de Israëlische journalist Haim Bar’am in 2001 in het blad Kol Ha’ir. Velen zijn het met hem eens: een Joodse staat en een democratie gaan niet samen. Israël zou volgens hen “echt” democratisch moeten worden door geen nadruk meer te leggen op zijn Joodse karakter.
Het Joodse karakter komt bijvoorbeeld naar voren bij de viering van de Joodse feestdagen, waarop iedereen vrij heeft, en in nationale symbolen als de vlag, het volkslied, het embleem van de menora. Verder bepaalt de Wet op Terugkeer dat iemand met tenminste een Joodse grootouder het recht op staatsburgerschap heeft.
De feestdagen en symbolen maken het land niet ondemocratisch. Ook andere landen hebben geschiedenis en cultuur van een etnische groep die een stempel drukken op het nationale leven.
Ook maakt de Wet op Terugkeer van Israël geen ondemocratisch land. Andere landen hebben soortgelijke wetten doorgevoerd. Duitsland gaf in de jaren vijftig etnische Duitsers in de diaspora het recht op staatsburgerschap – ook al hadden ze honderden jaren in de diaspora gewoond.
Na de ineenstorting van het Sovjet-blok gaf Griekenland het burgerschap aan 200.000 Grieken die terug wilden keren. Ook Finland gaf repatriatie rechten aan etnische Finnen die in de Sovjet-unie waren terechtgekomen. Immigratierechten die een land aan een groep geeft waarmee het verwant is, maakt zo’n land niet ondemocratisch.
Palestijnse burgers van Israël (ook wel Israëlische Arabieren genoemd) hebben stemrecht en andere rechten, waar ook Joden recht op hebben. Dat wil niet zeggen dat er in de praktijk niet veel valt te verbeteren. Organisaties als het Juridisch Centrum voor de Rechten van de Arabische Minderheid Adalah, hebben aangetoond dat ze worden gediscrimineerd. Maar dat wil allemaal niet zeggen dat Joods en democratisch niet samen kunnen gaan.
Helaas loopt de toekomst van Israël als democratische en Joodse natie gevaar. Hoe kunnen we straks nog spreken van een democratische staat als Israël de miljoen Palestijnen geen stemrecht geeft, terwijl de de facto annexatie van de Westelijke Jordaanoever (Judea en Samaria) doorgaat? Als Israël op de Westoever blijft, moet het de Palestijnen stemrecht geven. Zo niet, dan is het niet democratisch meer.
Maar Israël als de Palestijnen stemrecht geeft, wordt het percentage Palestijnse burgers in het land zo groot dat er op termijn niet meer gesproken kan worden van een Joodse staat. De enige manier om het democratisch en Joodse karakter van de staat in de toekomst veilig te stellen is dus een terugtrekking uit bezet gebied.
Alfred Muller 
Democratisch is een schijnzekerheid. Of beter gezegd: het kan makkelijk een dictatuur worden. Zeker in landen als Israel, waar een 51% Arabische c.q. Palestijnse, c.q. moslim meerderheid het einde van het democraticsche Israel zal betekenen, dank zij de moordpartij die dan volgt.
Dus vergeet heel het woord democratisch. Een Joodse staat zal alles doen om goed voor zijn ‘gasten’ te zijn. Meer mogen ze ook niet verwachten. Het is immers al een hele eer om in Gods land onder Gods volk te wonen!
De conclusie van Alfred Muller is natuurlijk slechts EEN mening. Want “bezet gebied” is gewoon Judea en Samaria, Joods land.
Dus een christelijke democratie kan ook niet?
Noorwegen en Groot-Brittannië?
Noorwegen: “De Evangelisch-Lutherse religie moet de officiele godsdienst van de staat blijven” en “De Koning is te allen tijde belijder van de Evangelisch-Lutherse religie.”
Natuurlijk is de koningin van Engeland “Verdediger van het geloof” en dat geloof is het Anglicaanse christendom.
Verrassend!
Harry, Israël beroept zich graag op de Bijbel. In de Bijbel staat in Leviticus 19:33-34 dat vreemdelingen (wat Israëlische Arabieren overigens eigenlijk niet zijn, omdat ze in tegenstelling tot veel Joden in het land zijn geboren) gelijk moeten worden behandeld als Israëlieten. Arabieren en andere niet-Joden mogen dus volgens de Bijbel en de Thora niet als alleen maar gasten worden beschouwd.
Verder zegt God in Leviticus 25:23 tegen het Joodse volk dat zij (ook) slechts vreemdelingen zijn die bij God te gast zijn. Dat zijn ze dus niet minder dan de niet-Joodse inwoners.
Likoed, ik zie niet waarom ik Noorwegen en Groot-Brittannië als christelijke democratieën zou moeten beschouwen. In beide landen vervult de koning(in) net als in Nederland vooral een ceremoniële functie en heeft hij/zij zeker niet de dagelijkse touwtjes in handen. In beide landen zijn er geen wetten die zeggen dat de door het volk gekozen premier die veel meer de dagelijkse leiding heeft bij een bepaalde kerk moet horen. Of er in Israël letterlijk een wet is die zegt dat de premier Joods moet zijn weet ik niet, maar je kunt ervan uitgaan dat de praktijk dat wel vereist omdat Israël zichzelf graag een Joodse staat noemt.
Harry, sinds wanneer is Samaria Joods land? In Jezus’ tijd moest je het niet wagen om Samaria als Joods land te betitelen. Dat zou vrijwel iedere Jood in die tijd als zeer grove belediging beschouwen, omdat ze het land verafschuwden en het altijd vermeden. Denk maar aan het verhaal van de barmhartige Samaritaan. Wat is er de afgelopen 2000 jaar gebeurd dat Samaria ineens als Joods land beschouwd zou moeten worden?
Verder is het inderdaad correct om het land als “bezet” te beschouwen. Israël wil het niet hebben en annexeert het ook niet, maar houdt er wel een leger en heel veel nederzettingen op na zonder de Palestijnse inwoners er gelijke rechten te geven. Dat is niet Bijbels, zoals ik al aantoonde in mijn vorige post.