Bingham: “Pensionering komt niet voor in mijn woordenboek”

De 93-jarige Walter Bingham weet van geen ophouden. De Britse Israëliër produceert nog elke week een radioprogramma van een uur. Dat leverde hem onlangs een vermelding op bij de Guinness Records. Hij staat daar opgetekend als ’s werelds oudste gastheer van een radiotalkshow.

„De onderscheiding wordt nog een lijst aan de muur. Maar het levert me verder niets op”, zegt hij voor het raam in zijn flat in het centrum van Jeruzalem, dat uitzicht biedt op de Oude Stad.

Op de vraag waneer hij is begonnen, zegt hij: „Ik ben al langer een reporter dan ik mij kan herinneren. In Engeland werkte ik voor kranten en later stapte ik over naar de radio. Ik maakte Joodse programma’s voor twee verschillende stations.”

Bingham werd in 1924 in Duitsland geboren en ontsnapte aan de nazi’s omdat hij op het zogenoemde Kindertransport werd gezet. Het Kindertransport was een georganiseerde reddingsactie waarbij in de maanden voor de Tweede Wereldoorlog zo’n 10.000 voornamelijk Joodse kinderen uit Duitsland, Oostenrijk, Polen en een aantal andere landen naar Engeland werden gebracht.

Normandië

Als militair in het Britse leger maakte de journalist de landing in Normandië mee, wat hem een onderscheiding opleverde. In Engeland werkte hij ook als model in de reclamefotografie en als acteur in enkele speelfilms.

Zijn vrouw overleed in Engeland. Bij het ouder worden wilde hij zijn kleinkinderen daar niet tot last worden. Toen hij zijn 80e verjaardag naderde, besloot hij daarom in de voetsporen van zijn dochter naar Israël te emigreren. Maar hij moest er niet aan denken daar niets te doen te hebben. „Pensionering komt niet voor in mijn woordenboek”, zegt hij.

Hij nam dus de telefoon op en belde met het hoofd van de Engelstalige afdeling van de Israëlische radio, die toen nog Kol Yisrael heette. „Die zei: kom, we willen je graag hebben. Maar ik moest eerst praten met de vrouw die ging over de programma’s in de Europese talen. Ze zei: het is afgelopen, je bent te oud. Ik probeerde haar gedurende 45 minuten te vertellen dat ik zeer veel ervaring heb. Het leek mij een goed idee mijn ervaring te combineren met het werk van de jongeren. Daar zou iedereen baat bij hebben. Ik zei ook nog: ik hoef geen salaris. Maar het hielp allemaal niets.”

Bingham is er echter de man niet naar zich uit het veld te laten slaan. Hij nam vervolgens contact op met Israël National Radio, ook bekend als Arutz 7. Voor deze zender had hij al een paar keer wat gedaan. Bingham: „Ze zeiden: wil je elke week gedurende tien minuten vertellen hoe je je voorbereidt op emigratie naar Israël? Dat gebeurde. Gedurende twee maanden vertelde ik elke week over het inpakken, het huis opzeggen, de papieren in orde maken en noem maar op.”

Eigen programma 

Na zijn aankomst in Israël, in augustus 2004, leek het de radio interessant te horen hoe het hem in de eerste weken zou vergaan in de bureaucratische mallemolen. Het geregel verliep voor hem vlot, omdat zijn dochter er al de nodige ervaring mee had opgedaan. „Na een week of drie, vier, zeiden ze: Walter wil je je eigen programma? Ik zei: met plezier, als het maar ”Walter’s World” mag heten.”

In totaal moet hij nu zo’n 625 programma’s hebben gemaakt, waarin hij allerlei onderwerpen behandelt die de Israëlische samenleving raken. Als hij een keer niet kan, omdat hij in het buitenland is of door de griep is geveld, gaat een oude show de ether in. „Niemand vertelt me waarover ik het wel of niet moet hebben.”

Hij vertelt dat hij de oudste journalist in Israël is die nog „op het veld” werkt. Vandaag heeft hij twee radiomagazines die elkaar overlappen. Israël National Radio zendt in Israël „Walter’s World” uit. De uitzending valt ook te beluisteren via internet en op een Australische radiozender. De aan de Amerikaanse Fox News verbonden „Israel News Talk” zendt de iets kortere „Walter Bingham File” uit.

Hij schat, afgaande op de reacties, dat overigens twintig procent van zijn luisteraars christenen zijn. „Toen mijn opname apparatuur kapot ging, zeiden twee christelijke dames dat ze een nieuwe voor mij zouden kopen. Een van hen kwam persoonlijk aan de deur om die af te leveren. Ik maak trouwens ook programma’s over christelijke support voor Israël.”

Vooroordelen

Het is volgens hem goed dat mensen blijven werken als de gezondheid dat toestaat, ook al zijn ze de 80 of 90 gepasseerd. „Als je de hele dag op de schommelstoel zit en TV kijkt, sterf je af. Je moet je hersenen en je mobiliteit zo veel mogelijk stimuleren. Je moet actief blijven. Als je mij op mijn laatste dag tegenkomt, vind je mij met een microfoon in de hand.”

Een groot probleem is dat de maatschappij allerlei vooroordelen heeft over ouderen die werken, maakt hij duidelijk. Een van de argumenten is dat ouderen banen bezet zouden houden voor jongeren. Maar daar staat weer tegenover dat mensen vandaag langer leven, en dat ouderen moeten blijven doorwerken omdat ze pas later een pensioen kunnen krijgen.

Hij krijgt een mager salaris voor zijn werk. „Maar het houdt mij levend en het is een vak waar ik van houd. De ene dag doe ik interviews, de dag daarna zit ik thuis in mijn redactiekamer, waarbij ik het werk alleen onderbreek om even televisie te kijken of boodschappen te doen. Als ik naar het buitenland reis, ga ik altijd met mijn reisgezelschap: mijn recorder en microfoon.”

Hij staat op om een document uit de kast te pakken. Hij heeft namelijk ook nog een vliegbrevet. „Dat is overigens niets waard als je er geen medische keuring bij hebt. Afgelopen februari ben ik in Engeland goedgekeurd. Op een goede dag voel ik mij 40, op een slechte 50.”

Beeld © Alfred Muller