Nederlandse verpleegkundige Berdieke bij het Aviv Centrum

„Ik ben constant tranen aan het wegslikken”, zegt de Nederlandse verpleegkundige Berdieke. „De mensen hier hebben geen hoop.”

Het liefst geeft Berdieke wondverzorging in het Aviv Centrum zelf, waar ze drie weken als vrijwilligster werkt. Daar kan ze rustig zitten en de spullen die ze nodig heeft op tafel leggen. Maar soms verzorgt ze wonden al op straat.

Ze loopt naast Dov Bikas in de Shvil Akko. Op deze plek zitten de verslaafden aan de kant van de weg.

Rugzak

In Berdiekes rugzak zitten verband, schoonmaakmiddelen voor de huid en antibioticazalf. „Ze spuiten overal en nergens in hun lichaam. Als ze spuiten, gebruiken ze soms vieze naalden. Of ze vallen op straat, omdat ze niet meer recht kunnen lopen door de drugs of alcohol. De straten zijn niet schoon.”

Ze noemt het „geweldig werk” dat de teams in het Aviv Centrum doen. „De teams maken thuis eten en nemen dat mee. Grote pannen soep, macaroni. Zodra de deur open is, stromen de verslaafden naar binnen.

Ik ben er vooral overdag geweest. De meesten die dan komen zijn Russen. De Russische teams geven hun het soort voedsel dat ze van thuis kennen.”

Kans

„Elle dag is er een ander team. Sommigen nemen een gitaar mee en zingen lofliederen. Anderen lezen een stuk uit de Bijbel in het Russisch. Ze geven hen een-op-een aandacht. De verslaafden worden uitgenodigd om het evangelie te accepteren en af te kicken. Maar dat wordt wel vrijblijvend geboden, zodat ze ervoor kunnen kiezen als ze dat willen. Als mensen naar de rehabilitatie gaan en na een paar dagen weglopen, worden ze opnieuw gevraagd. Het is niet zo: je krijgt een kans en dan is het klaar.”

Ze is verschillende keren met anderen de straat op geweest. „Als ik daar loop ben ik continu mijn tranen aan het wegslikken. Ik voel me wanhopig, want wat kan je doen? Je voelt je machteloos. Want zij hebben geen hoop. Tenminste zo ziet het er uit. Het enige houvast dat ze hebben is de drugs.

Menigeen draait zijn hoofd weg als deze langs een drugsgebruiker loopt. Het zijn toch als het ware de minderen van de samenleving. Sommigen vertelden dat ze actrice waren. Ik vraag me dan af hoe het zo ver heeft kunnen komen. De teams in het Aviv Centrum tonen hun liefde tonen door eten en aandacht te geven. Ik kan liefde geven door hun wonden verzorgen. Het meeste wat ik ze zou willen geven is mijn Vriend de Heere Jezus. Dat ze Hem zullen leren kennen is de enige Hoop.”